In de verraderlijke bossen, de Green Border, tussen Wit-Rusland en Polen, moeten vluchtelingen die Europa via deze route proberen te bereiken zien weg te komen. Wit-Rusland probeert de EU te ondermijnen door deze grensoversteek te stimuleren, terwijl Polen weigert de vluchtelingen toe te laten. De steeds wrokkiger en agressievere Poolse grensmacht huisvest deze mensen niet in kampen. Ze gooien de vluchtelingen gewoon terug over de prikkeldraadomheining, waar ze leven en sterven in de woestenij van het bos. Deze destabilisatiestrategie van Wit-Rusland voor de "groene grens" helpt Polen paranoïde xenofobisch te worden, precies de geopolitieke stemming die Loekasjenko (en Poetin) sympathiek...
In de verraderlijke bossen, de Green Border, tussen Wit-Rusland en Polen, moeten vluchtelingen die Europa via deze route proberen te bereiken zien weg te komen. Wit-Rusland probeert de EU te ondermijnen door deze grensoversteek te stimuleren, terwijl Polen weigert de vluchtelingen toe te laten. De steeds wrokkiger en agressievere Poolse grensmacht huisvest deze mensen niet in kampen. Ze gooien de vluchtelingen gewoon terug over de prikkeldraadomheining, waar ze leven en sterven in de woestenij van het bos. Deze destabilisatiestrategie van Wit-Rusland voor de "groene grens" helpt Polen paranoïde xenofobisch te worden, precies de geopolitieke stemming die Loekasjenko (en Poetin) sympathiek vinden.
En zo komen de vluchtelingen in een koud, moerassig niemandsland terecht, zonder eten en medische zorg, wanhopig en angstig. Er zijn vluchtelingen uit Syrië, Afghanistan en Afrika, een Poolse grenswacht met een zwangere vrouw die twijfels heeft over de wreedheid die hij (illegaal) moet begaan en een Poolse psychotherapeut die geschokt en geradicaliseerd is door getuige te zijn van de dood van een vluchtelingenkind. Hij sluit zich vervolgens aan bij jonge Poolse activisten die tochten naar het bos maken om daar alle medische hulp en juridische bijstand te bieden die ze kunnen.
Het resultaat is een sombere, aangrijpende, in zwart-wit geschoten film. Een getuigenis van wat er op dit moment in Europa gebeurt. Het lijkt soms alsof de film uit twee verschillende genres bestaat: een film over het oostfront in een oorlog, of misschien een heel andere, futuristische film: een post-apocalyptisch drama waarin het bos het toneel is van een hectische overlevingsstrijd die wordt beleefd door mensen wier menselijkheid hen bijna volledig is ontnomen, als door een nucleaire ontploffing.
Agnieszka Holland (Warschau, 28 november 1948) is een Poolse film- en televisieregisseur en scenarioschrijfster. Ze begon haar carrière als assistent van regisseurs Krzystof Zanussi en Andrzej Wajda. In haar films onderzoekt ze politieke en morele kwesties binnen de grenzen van een onderdrukkend regime. Ze emigreerde naar Frankrijk kort voor het opleggen van de staat van beleg in Polen in 1981. Op 74-jarige leeftijd heeft Agnieszka Holland nog niets van haar passie – of mededogen – verloren, en dit laat ze weer zien in dit brute, boze, slopende drama.
